mauv.

güneşe bayılan bir insan hiç değilim. ama geçen gün sabahladığımda şunu farkettim ki güneşin doğuşuyla beraber inanılmaz bir mutluluk kaplıyor içimi. eğer "yaşama sevinci" denen şeyi tarif etmemi isteseler, direk şu içimdeki his işte derdim.
bir şeyleri mi anımsatıyor acaba dedim. evet anımsatıyor. ama onlar yüzünden böyle hissediyor değilim. sadece ufak bir iki anı böyle.
*küçükken yaz tatilinde sabah erkenden uyanıp annemle onun iş yerine gitmem
*lise 1 de büyük bi heyecanla okula gitmek (okul için değil bu heyecan elbette, çıkışında olacaklar için)
*gece yolculuğu sonrası kuşadasına varmak, anneanneme sarılacak olmam
*akşamında çok hecesle beklediğim güzel bir şeyler olacak günler
bunlardan bazıları sanırım.
ama esas sevme nedenim ne bilemiyorum. neticede güzel olması yeterli.