blue monday

konuşamamak, anlatamamak, kelimelere dökememek.
en kötüsü ise -her zaman dediğim gibi- kendin bile ne olduğunu anlayamamak.

sokaktan geçen, tanımadığım, herhangi bi insana sarılıp bağıra bağıra ağlamak istiyorum.

yalan söylüyorum ağlamıyorum diye. babama, zekiye. bi zamanlar -benle küs olmadan önce- anneme. anneanneme. çünkü yapılabilecek birşey yok.

sadece anlatmak istiyorum. sadece bunu istiyorum. anlatabilmek. ve dinlenmek. ama of, öyle bi dinlenmek değil işte, daha bunu bile anlatamıyorum. değil ki şu halimi anlatmak.


meraba, 2.kere ergenliğe giriyorum. ya da herkesin kendine yakıştırmaya bayıldığı şu depresyonda olma durumum sözkonusu. bilemiyorum. bu kelimeyi ne kadar çok kullanıyorum acaba? bilemiyorum. haha. üzerinde bilemiyorum yazılı bi tişörtle dünyayı dolaşmak istiyorum.



everyday gets a little closer.