hiç sanmam.

mutlu sonla bitmeyen filmleri seviyorum ben.

sanırım, -hernekadardışarıdançokeğlencelihepgülenveaslakafasınabişeytakmayanbiriolarakdagörseinsanlar- bazı zamanlar mutsuzluktan garip, mazoşistçe bi zevk alıyorum.

eskiden tuvalette oturup sevdiğim insanların öldüğünü düşünüp kafamda bi senaryo yazıp ağlardım,
ama bu çok daha başka bi hayatın hikayesi.

belki bi gün.