hayatımın aslında bi film olduğunu düşündüğümde içimi bi mutluluk kaplıyor. inanılmaz çok aptalım çünkü. ama durum bu gençler.
ben yaşarken arada anlatıcı arkadan konuşuyor -bu ben de olabiliyorum, olabilirim yani bence, bazen-, şarkılar çalıyor filan.
genellikle epic fail'lardan oluşuyor bi de.
hangover sabahlar, arada hüzünlü şarkılar var -gülerek ama-.

sonu da iyi bitmeli bence. hoş, ben mutlu sonu olmayan filmleri hep daha çok beğenmişimdir. ama kendime bi ayrıcalık tanıyacağım elbet. hamili kart yakinim bikoz.

just because.