insanlar dışardan ne kadar da yalan görünüyorlar ya. hani illa öyle davranmaları gerekmiyor (ama genelde onların davranışlarından dolayı oluyor bu yalan görünüm), çevrelerindekiler de çok farklı görebiliyor etrafındakileri.

neys, sadede geleyim, bi tane kız var abi. erkek arkadaşı var bi de bunun. 2-3 yıldır çıkıyorlar sanırım, çok da bilmiyorum. ama bu civar olmalı. neyse. kız, çok rahat söyleyebilirim ki hayatımda tanıdığım en nevrotik insan. (örnek versem oha diyeceksiniz ama burayı okursa -ki olabilir- direk anlar. sonra beni öldürmeye kalkabilir, ciddiyim ve sonra ben, onun o iğrenç sarı saçlarını yakmak zorunda kalabilirim.) ben başta bana davranışlarından, ya da onu gözlemlediğim zamanlardan edindiğim izlenimlerle nevrotik demiştim. sonra isim vermeyeyim ama onu biraz daha bilen birinden bu durumu destekler şeyler öğrendim. daha sonra bana da sataştı filan. alttan aldım. başka çare bırakmıyor insana zaten, çünkü inanılmaz mantıksız konuşuyor. tartışmayı geçtim kavga dahi edemezsiniz çünkü inanılmaz anlamsız. bu durumu onun en yakın arkadaşlarına anlattım, evet ya o öyle saçmalar dediler ki bu insanlardan biri bi adamı doğrasa ve pişirip yese, diğerleri onun için "e acıkmıştı ama, haklı bence" diyecek insanlar.

erkek kısmını kızdan çok daha fazla severim ama mesela, ki tanışıklığımız aynı seviyededir. biraz ağır abi görünmeye çalışır gibi gelir, ki görseniz bunun olasılığının benim hayatım boyunca mutlu olma olasılığım kadar ufak olduğunu anlarsınız (büyük iddialarda bulununca tersi oluyor diye bi şansımı deneyeyim dedim). bunun bi arkadaş grubu vardır, erkeklerle dolu. sürekli birlikte gezerler 800kişi. belki uzaktan büyük ve eğlenceli bi arkadaş grubu gibi görünebilirler, ama bunun için baya baya uzaktan bakmanız gerekir. sadece "uzak" denecek yakınlığa geldiğinizde ise herkesin birbiriyle acımasızca dalga geçtiği, birbirini aşağıladığı bi arkadaş grubu olduklarını görebilirsiniz.

daha önce de aklımdan geçmişti, geçen günler yine aklıma geldi. bu ikisi nasıl 2 senelik filan bi ilişki yürütebiliyorlar, hem de -en azından benim şahit olduğum- bi kavga yaşamadan acaba dedim. gerçi eminim vardır bi şeyler, ben -her zamanki gibi- sadece dışarıya verilen imaja kanıyorumdur ama olsun. neyse, geçen hafta kızı, çocuğun arkadaşlarının yanında gördüm. bi şeye baya ağır gülmeye başladılar, cidden eğlendikleri belliydi. sonra kıza baktım ve suratındaki yapmacık gülüşü gördüm. o "dediklerinizden hiçbi şey anlamıyorum, ama aranızdan biri gibi görünmem ve hissetmem lazım" gülüşünü. o anda cam kırılma sesini duydum. tamam dedim, olay buymuş.

sonra döndüm, zekiyle yankıya anlattım düşündüklerimi. her zaman olduğu gibi "herhalde lan" dediler, "yeni mi anladın?"