kendimi uzundur böyle yalnız hissetmemiştim herhalde. tam manasıyla. hani derim ya hep, büyük konuşunca veya dalga geçince hep başıma gelir o şeyler diye, ama bunu bile bile devam ederim konuşmaya, gülmeye. bu yalnızlık konusu da bunlardan biriydi mesela. birisi hakkında konuşurduk, ben de hep yalnızlığıyla alakalı sektirirdim, bi gün aynı duruma düşeceğimden adım kadar emin şekilde. düştüm de.

ben yalnız yaşayabilen biri değilim. olamadım. böyleyim. ben de isterdim çok mutsuz olunca bile kimseye tek kelime etmeyeyim, kendi içimde halledeyim. ama değilim. ne yapayım? ben de sevdiğim insanlarla konuşarak iyi oluyorum. çok da zor bi şey değil zaten iyi olmam. karşımdaki iki gazladı mı hemen iyi olurum. kolay bi insanım yani. mutlu olmam da mutsuz olmam kadar kolay. inanmam da. üst üste. herkese, her şeye, ne kadar "bi daha böle bi şey yaşamak istemiyorum" desem de kanmam da. değiştirmeyi, değişmeyi denemedim mi? sayamayacağım kadar çok. ama böyleyim ben. değiştiremeyeceğim şeyi kabullenmeyi de öğrendim. her neyse, durum bu yani. eskiden insanlar vardı. yanlarına gidebileceğim, gecenin köründe telefon edip ağlayabileceğim ve iki güzel söze hemen iyi olabileceğim. ama şimdi o kadar yalnız hissediyorum ki kendimi. biliyorum, beni seven insanlar var. ben de onları çok seviyorum. ama şu durumumu anlatamıyorum, ya da anlattıklarım umursamıyor beni.

ama ben geçmiştim hani bunları? üzücü filmleri, ağlatan şarkıları bitirmiştim? artık mutsuz olamayacak kadar mutluydum? basit bi insanım, azla yetiriyorum diye mutlu olurken sıradan olmuşum. ulaşılmaya değmeyecek biri. çünkü istekleri az, mutlu olması kolay, oyunsuz, yalansız.

macera aramıyorum. heyecan. iniş-çıkışlar. bunu 22 yaşımda demem götüyle güldürebilir insanları. kendi kendime de götümle gülerdim 2-3 sene önce bu lafı duysam. ama durum bu. sadece huzur istiyorum. heyecana, oyunlara, gel-gitlere ihtiyacım yok. sadece huzur. sevdiğim, beni seven insanlarla birlikte mutlu olmak istiyorum. içmeden mutlu olabilmek istiyorum. içimde sürekli huzursuzluk olmasın istiyorum. gece ağlamaktan uyuyamadığımda telefon edebileceğim, ya da yanıma gelebilecek, ya da kalkıp yanına gidebileceğim ve iyi hissedeceğim insanlar olsun istiyorum (ki bunu yapabileceğini söyleyecek insanlar var evet, yaparlar da, ama bunu, onları rahatsız ettiğim şüphesi ve çekincesi olmadan yapabilmek istiyorum). kafamda sürekli belirsizliklerden kaynaklanan huzursuzluklar olmasın istiyorum. ve bunların hakkım olduğunu kendime kabul ettirebilmek istiyorum. azla yetinmek konusunda abartıyorum çünkü ve azla yetinen insanlar, diğer insanların gözünde her zaman aza, hatta yetindiklerinin de azına mahkumdur. benim gibi.

artık olmamalı.