meraba meraba meraba.

"kötü durumda değil gibi davranmak değişim değil, inkar etmektir."

eskiden sürekli kendimi mutsuz ettiğimi düşünürdüm. çok fazla hem de.
keşke "artık öyle değil" diyebilseydim, fakat değil. yine ediyorum. aynen devam.
yalnız şimdi bunun yanında yine çok kötü bi şey yapıyorum, mutlu olabilmek için gerçekleri görmezden gelebiliyorum. dayak atıp özür dileyen, bi daha yapmayacağını söyleyen kocalarına sırf inanmak istedikleri için inanan, ama akabinde tekrar dayak yiyen kadınlar olur ya hani, onlarınki gibi bi durum.

şöyle örnek vereyim -bu arada yukarıda yazdığım cümleyi nip/tuck'da duyup hemen durdurup diziyi buraya geldim, çünkü ne zamandır kendim hakkımda düşündüğüm şeyleri boşaltmak istedim hemen şu anda- mesela sevdiğim bi insan bana kötü davrandı, beni üzecek bi şey yaptı. o insanı sevdiğim için onun da beni sevmesini istiyorum haliyle ve o kötü davranışı beni sevmediği ya da bana karşı negatif bi düşüncesi olduğu için değil, benim bi kabahatim olduğu için yaptığına inandırıyorum kendimi.

bunu daha önce hiç bu kadar açık anlatamamıştım belki de. ve bi şekilde bunu düzeltmem lazım artık. bununla yaşayamam. gerçekten. aklı biraz başında bi insan bunu kendine yapmaz, yapmamalı. ama nasıl halledeceğimi bilemiyorum. çok net - prof. yardım gerektiren bi konu bu ama psikiyatristlere, psikologlara inanamıyorum.
bilmiyorum. bazen içim öyle bi hale geliyor ki biraz sonra patlayacakmışım ve parçalara ayrılıp duvarlara, camlara, insanların üstüne yapışcakmışım gibi hissediyorum.

ve işin kötüsü, o halim, şu halimden çok daha iyi olur, bunu biliyorum.